سمیرا
آمدی رفت زدل صبر و قرارم بنشین بنشین تا به خود آید دل زارم بنشین دل و دین بردی و اکنون پی جان آمده ای بنشین تا به تو آن هم بسپارم بنشین

شکست قافیه ...
نویسنده: سمیرا(دوشنبه 85/7/3 ساعت 10:42 عصر)

همیشه قصه پایان ابدی داشت

همیشه جمله آخر همین بود

همیشه قصه پایانش غمین بود

یاس سبز دشت آرزو ها

اسیر فتنهای داس میشد

توکه رفتی ،سکوت این حوالی

از من شاعری دیوانه ساخت

برای اینکه در خاطر بمانی

 بجز از تو سرودن چاره ای نیست

اگر چه شعر بی وزنی سرودم

غرور قافیه در هم شکستم

ببخشایم که در شب های شعرم

فصل هارا گم میکنم......