سمیرا
آمدی رفت زدل صبر و قرارم بنشین بنشین تا به خود آید دل زارم بنشین دل و دین بردی و اکنون پی جان آمده ای بنشین تا به تو آن هم بسپارم بنشین

چشم تر...
نویسنده: سمیرا(پنج شنبه 85/3/11 ساعت 9:41 عصر)

شب شد که شکوه ها زدل تنگ برکنی

نالیم آنقدر که دلی را خبر کنیم

بویی چو از وفا نشنیدیم در چمن

با چشم تر چو قطره ی شبنم سفر کنیم...